മഴനൂലുകള്‍ ‍/ Mazhanoolukal

മലയാളത്തെയും മലയാള ബ്ലോഗര്‍മാരയും ഉദ്ധരിക്കാനും, ഉല്‍സാഹിപ്പിക്കാനും, ഉത്തേജിപ്പിക്കാനും, സര്‍‌വ്വോപരി മലയാള ഭാഷയെ വളര്‍ത്താനും അരയും തലയും മുറുക്കി, തൂലിക പടവാളാക്കി ഇറങ്ങിതിരിച്ച ഒരു ഭാഷാ പണ്ഡിതന്റെ ബ്ലോഗില്‍, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു വായനക്കാരനും, കമന്റ് ദാദാവുമായ, ദൈവ്വങ്ങളുടെ ജാതിയും മതവും ഗണിച്ച് പറയാന്‍ കഴിവുമുള്ള, മലയാളത്തില്‍ മാത്രമല്ല സംസ്‌ക്യതത്തിലും അവഗാഹ പാണ്ഡ്യത്യവും, എന്നാല്‍ ഇതൊന്നുമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് തിരുവനന്തപുരത്ത് വന്ന് നില്‍ക്കാനുള്ള അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങള്‍ പോലും ചെയ്തുകൊടുത്ത്, സനാതന ധര്‍മ്മത്തിന്റെ അടിത്തറ മുതല്‍ മുടിത്തറ വരെ മനസ്സിലാക്കികൊടുത്ത് ആബാല വ്യദ്ധം മലയളികളേയും ധര്‍മ്മ പുത്രര്‍/പുത്രി മാരാക്കാന്‍ തക്ക വിശാല മനസ്കനുമായ ഒരു സഹബ്ലോഗര്‍ക്ക് നല്‍കിയ മറുപടിയാണ് കഴിഞ്ഞ നീണ്ട രണ്ടു മാസക്കാലത്തെ കണ്‍‌ഫ്യൂഷനൊടുവില്‍ ഇവിടെ കോപ്പി പേസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നത്.

പ്രിയമുള്ള ബ്ലോഗു സുഹ്യത്തുക്കളേ മറ്റുള്ളവരെ സദാചാരം പഠിപ്പിക്കാന്‍ ഇറങ്ങിതിരിക്കും മുന്‍‌പേ സ്വയം ഒന്നു ചോദിക്കുക, നമ്മള്‍ നല്ലവനാണോ? നമുക്ക് ആരയും നന്നാക്കാന്‍ കഴിയില്ല. സ്വയം നന്നാവുക അപ്പോള്‍ നമുക്കു ചുറ്റുമുള്ളവന്‍ താനേ നന്നായിക്കോളും. നമ്മുടെ ബ്ലോഗുകള്‍ അച്ചടക്കവും സദാചാരവും ഉള്ളതാകട്ടെ. ഇല്ലങ്കില്‍ അന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അറിയാത്ത കുഞ്ഞ് ഇപ്പോള്‍ ചൊറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അറിയുന്നപോലെ അറിയേണ്ടി വരും.

N.B: ആരയും കരിവാരിതേക്കാനോ, സദാചാരം പഠിപ്പിച്ച് ധര്‍മ്മഷ്‌ഠര്‍ ആക്കാമന്നോ കരുതി ഇട്ട പോസ്റ്റല്ല. ഇതു കണ്ട് ഇനി എങ്ങാനും ആര്‍ക്കങ്കിലും മാനസാന്തരം വന്നാലോ എന്നു കരുതി ഇട്ടു എന്നു മാത്രം. ഈ കമന്റ് അതേ പടി ഇവിടെ ഇടേണ്ടി വന്നതില്‍ എന്റെ മാന്യ വായനക്കാര്‍ ക്ഷമിക്കുക.

പുക്കിള്‍ കൊടി പതിഞ്ഞ മണ്ണില്‍ നിന്നും, ഉറ്റവരെയും ഉടയവരെയും വിട്ട്, തനിക്കു ജനിച്ച കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം‌പോലും ഒരുനോക്കുകാണാന്‍ കഴിയാതെ, കാതങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത് മൈനുകളും ഗ്രനേഡുകളും പൊട്ടിതെറിക്കുന്ന കാതടപ്പിക്കുന്ന ഒച്ചകളില്‍ നടുങ്ങുന്ന‍, ഋതുഭേദങ്ങള്‍ കരുണയില്ലാതെ വേഷപകര്‍ച്ചയാടുന്ന നമ്മുടെ അതിര്‍ത്തികളില്‍ കാവല്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഭാരതാംബയുടെ ധീര യോദ്ധാക്കള്‍. വര്‍ണ്ണ ഭാഷാ വൈവിധ്യങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത് പിറന്നമണ്ണിന്റെ മാനം എന്ന വികാരം ശക്‌തിയുടെ കൊടുങ്കാറ്റായി, ബുള്ളറ്റ് പ്രൂഫും തോക്കും, കുടിവെള്ളവു മുള്‍പ്പെടെ പത്തറുപതുകിലോ ശരീരത്തുതൂക്കി, അസ്ഥിമരവിപ്പിക്കുന്ന മഞ്ഞിലും, പൊള്ളുന്ന വെയിലിലും മരവിക്കാത്ത മനസ്സുമായി, രാവും പകലും കണ്ണുചിമ്മാതെ, വിരല്‍ കാഞ്ചിയിലമര്‍ത്തി മലമടക്കുകളില്‍ നമുക്ക് കാവല്‍ നില്‍ക്കുന്നു. പേഴ്‌സില്‍ മടക്കിവച്ച, പുള്ളികുത്തുകള്‍ വീണ പ്രിയ ജനങ്ങളുടെ ഒരു ഫോട്ടോ, അല്ലങ്കില്‍ ഹ്യദയത്തിന്റെ കൈയ്യൊപ്പിട്ട ഒരു കത്ത്‌, അതാണവന്റെ പ്രാണവായു. വെടിയുണ്ടകളേറ്റ് തുളഞ്ഞു വീഴുമ്പോള്‍ അതും നെഞ്ചോടടുക്കി പിടിച്ച്, അവസാനശ്വാസവും അവനെ വിട്ട്പിരിയുമ്പോള്‍ ഒരിറ്റ് വെള്ളം കുടിക്കാനാവാതെ വീണ് മരിക്കുമ്പോള്‍, സിനിമാ നടന്മാരും, തുണിഉരിഞ്ഞു മേനി പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ച് മാനം വില്‍ക്കുന്ന സുന്ദരികളുമാകുന്നു നമുക്ക് വീരന്മാരും നായികകളും. അവരെ ഭാരതാംബയന്നു വിശേഷിപ്പിച്ച് ജയ് വിളിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് പട്ടാളക്കാരന്‍ കോമാളിയും, എ. റ്റി. എം സെന്ററുകളുടെ മുന്നില്‍, നമുക്ക് തെറിവിളിക്കാന്‍ നില്‍ക്കുന്ന കാവല്‍ കാരനും മാത്രമാണ്.

നമുക്കു വേണ്ടി സ്വന്തം ജീവന്‍ ബലിയര്‍പ്പിച്ച ആയിരകണക്കിനു പട്ടാളക്കാര്‍, അവരുടെ വിധവകളും അനാഥരായ അവരുടെ കുട്ടികളും നമുക്ക് ലോട്ടറിയടിച്ച ഭാഗ്യശാലികളാണ്. അതും പോരാഞ്ഞ്, നമുക്കുവേണ്ടി താലിച്ചരടറുത്ത, അവന്റെ ഭാര്യയെ പറ്റി അപവാദങ്ങളും ഇക്കിളികഥകളും ഉണ്ടാക്കി രസിക്കുകയാണ്. ഇതാണ് ഇന്നത്തെ നമ്മുടെ ദേശസ്‌നേഹം.

തൂറിയതും മണത്തതുമായ കഥകള്‍ പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേര്‍ത്ത് നമ്മുടെ ബ്ലോഗുകള്‍ എഴുതി നിറക്കു‍മ്പോഴും, സിനിമാനടന്മാരുടേയും നടികളുടേയും ബ്ലോഗുകള്‍ക്ക് മല്‍സരിച്ച് കമന്റെഴുതുമ്പോഴും, സരസ്വതിയുടെയുടെ തലയുടെയും മുലയുടെയും എണ്ണത്തെകുറിച്ചും, യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ ഭാര്യയാണ് മഗദ്‌ലമറിയമന്നും അതില്‍ രണ്ട് കുട്ടികള്‍ ഉണ്ടന്നും ഘോര ഘോരം ചര്‍ച്ചകള്‍ ചെയ്യുമ്പോഴും, സ്വാതന്ത്യദിനത്തിനോ റിപ്പബ്ലിക്‌‌ഡേയ്ക്കോ പോലും നമുക്കുവേണ്ടി അതിര്‍ത്തിയില്‍ ജീവന്‍ ബലിയര്‍പ്പിച്ച നമ്മുടെ ജവാന്മാര്‍ക്കുവേണ്ടി ഒരു വരി കുറിക്കാനോ, ഒന്നോര്‍ക്കാനോ നാം മിനക്കെടുന്നില്ല എന്നത് ലജ്ജാവഹം തന്നെ.

കാര്‍ഗില്‍ യുദ്ധത്തില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട് ആദ്യ രക്‌തസാക്ഷിത്വം വരിച്ച മേജര്‍ വിവേക് ഗുപ്തയുടെ ത്രിവര്‍ണപതാകയില്‍ പൊതിഞ്ഞ ശരീരത്തിനു മുന്നില്‍, വികാരത്തിനുമുകളില്‍ വിചാരവും, നിയമങ്ങളും ചിട്ടവട്ടങ്ങളും തെറ്റിക്കാതെ, തന്റെ അവസാന സല്യൂട്ട് അര്‍പ്പിച്ച ഒരു ഉത്തമ ഭാര്യ , ക്യാപ്‌റ്റന്‍ (ഡോക്ടര്‍) രാജശ്രീ ഗുപ്ത (ആര്‍മി മെഡിക്കല്‍ കോര്‍പ്‌സ്). ത്യാഗവും ധീര‍തയും കത്തുന്ന, ഭാരതാംബയന്ന് അഭിമാനത്തോടെ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന ആ വ്യക്തിത്വത്തിനുമുന്നില്‍ ശിരസ്സു നമിച്ച് പ്രണമിച്ചുകൊണ്ട്, നമ്മുടെ ഭാരതത്തിനുവേണ്ടി ജീവന്‍ ബലിയര്‍പ്പിച്ച എല്ലാ ധീര ദേശാഭിനികളുടെയും പാവന സ്‌മരണകള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ ഒരിറ്റു കണ്ണീര്‍ വീഴ്‌തികൊണ്ട്, എല്ലാ ധീര ജവാന്മാര്‍ക്കും ഹ്യദയത്തില്‍ തൊട്ട പ്രണാമമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഈ റിപ്പബ്ലിക് ദിനത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ കൂടി നമുക്ക് ഒരേസ്വരത്തില്‍ ഒന്നായ് പാടാം

ഇന്ന്, പലബ്ലോഗുകളും സായിപ്പന്മാര്‍ എടുത്തുവന്നും, ഇന്ത്യന്‍ പട്ടികളെ പിടിച്ച് മാമോദീസമുക്കി സ്നാനപ്പെടുത്തുന്നു എന്നും ഒക്കെ കാണുകയുണ്ടായി. വര്‍ഗ്ഗീയതയും, ചിലരുടെ മതവികാരങ്ങളെ വ്രണപ്പെടുത്തിയും, പരിഹസിച്ചും ആക്ഷേപ സാഹിത്യം എന്ന ലേബലൊട്ടിച്ച് കൈയ്യടിവാങ്ങാനും, ബ്ലോഗിലേക്ക് ശ്രദ്ധയാകര്‍ഷിക്കാനുമുള്ള ചില ശ്രമങ്ങള്‍ ഇന്നു മലയാളം ബ്ലോഗുകളില്‍ കാണുന്നു. പരസ്‌പരം പുറം ചൊറിഞ്ഞുകൊടുക്കുകയും, ഓശാന പാടുകയും ചെയ്യുന്നവരുടെ കമന്റുകള്‍ ഈ കൂട്ടര്‍ക്ക് പ്രോല്‍സാഹനമാകുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇനി പുറം ചൊറിഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന ഏതങ്കിലും ഒരു സഹബ്ലോഗര്‍ വ്യക്തിബന്ധം തകര്‍ന്നുപോകാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി അനോണിയായോ, ഇനി സനോണിയായ് തന്നയോ തെറ്റുചൂണ്ടികാണിച്ചാല്‍, 'എനിക്ക് സൗകര്യമുള്ളത് ഞാന്‍ എന്‍റെ ബ്ലോഗില്‍ എഴുതും' എന്നോ, 'എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ എന്തെഴുതണം എന്നത് എന്‍റെ സ്വകാര്യം' എന്നോ പറയുന്ന ഒരു നിഷേധാത്മക പ്രവണത ഈ കൂട്ടരുടെ ധാര്‍ഷ്‌‌ട്യതയാണ്.

ഗൂഗില്‍ സൗജന്യമായ്, അക്ഷരം അറിയുന്നവനും ഇല്ലാത്തവനും ഒരുപോലെ ബ്ലോഗിംങ് സൗകര്യം തന്നിരിക്കുന്നത് തോന്നുന്നതെന്തും എഴുതാനുള്ള ലൈസന്‍സാണ് എന്ന് ധരിക്കുന്നത് അറിവില്ലായ്‌‌മയും മൊറാലിറ്റിയുടെ അഭാവവുമാണ്. മുന്തിയ സ്‌കൂളുകളില്‍ പഠിച്ചതുകൊണ്ടും, പല സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ജീവിച്ചതുകൊണ്ടും, പലഭാഷകള്‍ അറിയാമന്നതും, ഭഗവത് ഗീതയും, ബൈബിളും ,ഖുര്‍-ആന്‍-നും വായിച്ചതുകൊണ്ടും അറിവും, വിവേകവും, മൊറാലിറ്റിയും ഉണ്ടാകണമന്നില്ല.

പൊതുനിരത്തുകളിലൂടെ നടക്കാനുള്ള അധികാരം എല്ലാ പൗരനും ഭരണഘടന ഉറപ്പുവരുത്തുന്നു എന്നതുകൊണ്ട് ഗതാഗത തടസ്സമുണ്ടാക്കുന്നതരത്തിലും, റോഡിന്റെ മധ്യത്തിലൂടയും നടക്കാനുള്ള അധികാരം നല്‍കുന്നില്ല എന്നതാണ് ശരിയായ അറിവ്. അതുപോലെ ചെണ്ടയോ, മദ്ദളമോ വായിക്കനുള്ള അധികാരം എല്ലാവര്‍ക്കും ഉണ്ട് എന്നതിനാല്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് അരോചകമാം വിധത്തിലും, ഉറക്കത്തിന് വിഘ്‌നം ഉണ്ടാക്കത്തക്ക വിധത്തിലും സ്വന്തം മുറിക്കുള്ളില്‍ ഇരുന്നുപോലും വായിക്കാനുള്ള അധികാരം ഇല്ലന്നറിയുന്നത് യതാര്‍ഥ അറിവ്. അല്ലാതെ എന്റെ മുറി, എന്റെ ചെണ്ട എനിക്ക് ഇഷ്ടമുള്ളപ്പോള്‍ ഇഷ്ടമുള്ളപോലെ വായിക്കും എന്നതല്ല.

അക്ഷരങ്ങളും, അക്കങ്ങളും, വാക്കുകളും ആര്‍ക്കും സ്വന്തമോ പേറ്റന്റോ ഉള്ളവയല്ല. അതുപോലെ തന്നെ ആര്‍ക്കും ഏതു യു. ആര്‍. എല്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനും ഉപയോഗിക്കുന്നതിനും തടസ്സവുമില്ല. ഉദാഹരണത്തിന് www.blogspot.com എന്ന യു. ആര്‍. എല്‍ ഉണ്ടന്നതിനാല്‍ www.blogsbot.com എന്നോ www.blogsqot.com എന്ന ഒരു യു. ആര്‍. എല്‍ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനോ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനോ എതിരെ ഗൂഗിളിനോ, ബ്ലോഗ്‌സ്‌പോട്ടിനോ ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ കഴിയുകയില്ല. താന്‍ തന്നെ അറിയുമ്പോള്‍ , താനെ അറിയും എന്ന് ഓര്‍ക്കുക.

നമ്മള്‍ ആര്, എന്ത്, എങ്ങനെ എന്ന് മറ്റുള്ളവര്‍ വിലയിരുത്തുന്നത്, നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസമോ, ഉദ്യോഗപ്പേരോ, പണമോ ഒന്നും കൊണ്ടല്ല. മറ്റുള്ളവരോടുള്ള നമ്മുടെ മനോഭാവമെന്തന്നോ, റോഡുനിയമങ്ങള്‍ പാലിക്കപ്പെടുന്നുവോ എന്നൊക്കയുള്ള ചെറിയ ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ വഴിയാണ് ഒരാള്‍ സംസ്‌കാര സമ്പന്നനാണോ അതോ സംസ്‌കാര ശൂന്യനാണോ എന്ന് വിലയിരുത്തപ്പെടുന്നത്. ബ്ലോഗുകളില്‍ നമ്മള്‍ എഴുതുന്നത് നമ്മുടെ ചിന്താഗതികളും അതില്‍ പ്രതിഭലിക്കുന്നത് നമ്മുടെ വ്യക്‌തിത്വവുമാണ്. അതുകൊണ്ട് ഗൂഗില്‍ തന്നിരിക്കുന്ന സൗകര്യം തോന്നുന്നതെന്തും എഴുതാനുള്ള ഒരിടമായ് കാണക്കാക്കാതെ കുത്തഴിഞ്ഞ മലയാളം ബ്ലോഗുകള്‍ അച്ചടക്കമുള്ളതാകട്ടെ.

ഇന്ന് നിന്റെ ബര്‍ത്ത്ഡേ. വര്‍ണ്ണപേപ്പറില്‍ പൊതിഞ്ഞ സമ്മാനങ്ങളെക്കാള്‍, ബുക്ക് ഷോപ്പില്‍ നിന്നും വാങ്ങുന്ന കടംകൊണ്ട വാക്കുകളേക്കാള്‍ സ്നേഹത്തോടയുള്ള ഒരുവരി ആശംസയാകും വലുത് എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. അനേകായിരം അടരുകള്‍ക്കപ്പുറത്ത് സന്തോഷത്തോടെ പിറന്നാള്‍ ആഘോഷിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ഇതിനു മാത്രമല്ലേ കഴിയൂ. എന്നങ്കിലും ഒരിക്കല്‍ നിന്നോടൊപ്പം ഒരുപിറന്നാളങ്കിലും ആഘോഷിക്കാന്‍ കഴിയും എന്ന വിശ്വാസത്തോടെ ഹ്യദയത്തില്‍ തൊട്ട ആശംസകളോടെ....

ഒരുപാട് കാലങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം വീണ്ടും നിനക്ക് ഞാന്‍ എഴുതുകയാണ്. നീ മറുവാക്ക് കുറിക്കില്ലായിരിക്കാം. കഴിഞ്ഞ കത്തിന് നീ ഒരു വാക്കെങ്കിലും മറുപടി എഴുതുമന്ന് ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചു. ഞാന്‍ ഒരു വിഡ്ഡി, പണ്ടേ ചാര്‍ത്തികിട്ടിയ വേഷമല്ലേ, അഴിച്ചുവക്കാന്‍ കഴിയില്ലല്ലോ? ആരോടും പരിഭവമില്ല, പരാതിയുമില്ല. ഇങ്ങനെ ഒഴിക്കിനെതിരേ നീന്തി, കരിന്തിരിയായ് ചിതയില്‍ കത്തിയമരണം. ഇടക്കിടെ വിട്ടുപോകുന്ന എന്റെ ഓര്‍മകളില്‍ എന്നും നിന്റെ മുഖം ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കയായിരുന്നു. കാലങ്ങളായ് കിട്ടാതെപോകുന്ന സ്‌നേഹം തേടിയലയുകയാണ് ഞാന്‍. നഷ്‌ടപ്പെടാന്‍ സ്വന്തമായ് ഒന്നുമില്ലാഞ്ഞിട്ടും എല്ലാം നഷ്‌‌ടപ്പെട്ട ഒരു പാഴ്‌ജന്മം. ആര്‍ക്കും വേണ്ടാതെപോയ ഒരു ജീവിതം. ഇന്ന് എന്റെ മുന്നില്‍ വര്‍ണ്ണങ്ങളില്ല. ശബ്‌ദത്തിന് ,പ്രതിധ്വനിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത, ആഴിപോലെ പരന്നുകിടക്കുന്ന ചുട്ടുപഴുത്ത മണല്‍പരപ്പില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയ ഒരു ഏകാന്തപഥികന്‍. എണ്ണയില്ലാതെ കത്തുന്ന ഈ ജീവന്റെ തിരി തല്ലികെടുത്തി അനന്തതയില്‍ അലിഞ്ഞില്ലാതാകാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

നീ, എന്തിന് ഒരു തീണ്ടാപ്പാടകലെ നിര്‍ത്തിയിരിക്കുന്നു എന്നെ? നിന്റെ സ്വസ്‌തമായ ജീവിതത്തിന്റെ സുരക്ഷ ഓര്‍ത്തിട്ടോ? അതോ നിനക്ക് എന്റെ സ്‌നേഹം ഒരു ഭാരമായ് തോന്നിയിട്ടോ? ഇന്ന് മരണത്തെ വല്ലാതെ പ്രണയിക്കുന്നു ഞാന്‍. ഓടി അടുത്തെത്താന്‍, ആ കരിമ്പടം എടുത്തുപുതച്ച് മഹാനിദ്രയുടെ മരവിപ്പിക്കുന്ന തണുപ്പില്‍ അലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാകാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കയാണ്. കഴിഞ്ഞ നീണ്ട മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങളായ് ഞാന്‍ ഒറ്റക്കാണ്. ഹ്യദയത്തിന്റെ കോണില്‍ അലയടിച്ചിരുന്ന സ്‌നേഹം പോലും എനിക്ക് നഷ്‌ടമായി. പ്രതിധ്വനിക്കാത്ത ശബ്‌ദംപോലും എനിക്ക് കൂട്ടിനില്ലാതായി. ഏതോ കിനാവിന്റെ നിഴലാളും തീരത്ത് പൊലിഞ്ഞുപോയ സ്വപ്‌നങ്ങളും പേറി മനസ്സിനെ കൊളുത്തി വലിക്കുന്ന സ്‌നേഹത്തിന്റെ ഒരു പുല്‍കൊടിതുമ്പില്‍ ജീവിതം എരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. നിറവുകള്‍ വറ്റിയ പകലിന്റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നഷ്‌ടമോഹങ്ങള്‍ക്കുമേലെ അടയിരിക്കയാണ്. ഓര്‍മ്മകള്‍ വിട്ടുപോകുന്ന ഒരു മഹാരോഗത്തിന് അടിപെടുമ്പോഴും, മാറോടുചേര്‍ത്തുറങ്ങുന്ന തലയിണയില്‍ ചുംബിച്ച് നിന്റെ പേരു ഞാന്‍ ഉച്ചരിക്കുന്നു. ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക് തിമിരം ബാധിച്ച്, വര്‍ണ്ണങ്ങള്‍ വറ്റിയ ശുഷ്‌‌കനേത്രങ്ങളുമായ് ഒരിക്കല്‍ നമ്മള്‍ കണ്ടുമുട്ടി എന്നുവരാം. അന്ന് നിന്നെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞുവന്നു വരില്ല. നിന്റെ സ്വരം കേട്ടുവന്നു വരില്ല. അന്നു നീ പറയുന്നതൊക്കെ നിര്‍‌വ്വികാരമായ്, ഒരുകുട്ടിയെപോലെ നിന്നെയുംനോക്കി ഞാന്‍ ഇരുന്നുവന്നു വരാം. നാളയുടെ ഇന്നലകള്‍ക്കായ് കരുതി വയ്‌ക്കുന്ന പഴമ്പാട്ടുകളുമായ്, മറവിക്കുമുന്നില്‍ തന്മാത്രകളായ് ഓര്‍മ്മകള്‍ തോറ്റടിയും വരെ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കാം. നിന്നെ ഞാനുമായ് ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന മഴനൂലിന്റെ ഇഴ എന്റെ ഓര്‍മ്മയില്‍ നിന്നും പൊട്ടിപോകും വരെ.

ചുട്ടുപഴുത്ത മണലാരണ്യത്തില്‍ പ്രതിധ്വനി ഇല്ലതെ പോകുന്ന ഒരു പാഴ്‌ശബ്‌ദമായി പോയേക്കാം ഇതും. മേധമരവിക്കുന്ന കാലം വരെ എനിക്ക് നിന്നെ മറക്കാന്‍ കഴിയില്ല. സ്‌നേഹിക്കതിരിക്കാനും. ഓര്‍മ്മവച്ചകാലം മുതല്‍ നീ എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായതാണ്. ശരീരത്തില്‍ നിന്നും ഒരു അവയവം മുറിച്ചുമാറ്റി ജീവിക്കാന്‍‍ ആരങ്കിലും ആഗ്രഹിക്കുമോ?. ഇനി ഇതില്‍ കൂടുതലായ് ഒന്നും എനിക്ക് പറയുവാന്‍......

ഒരു ദീര്‍ഘ നിശ്വാസത്തില്‍ വാക്കുകള്‍ മുറിഞ്ഞു. കണ്ണൂകളില്‍ ഇരുട്ടു നിറയുന്നതായും, സിരയിലേക്ക് രക്തമിരച്ചുകയറുന്നതായും ഓര്‍മ്മകള്‍ മുറിഞ്ഞുപോകുന്നതായും അപ്പോള്‍ അവന് അനുഭവപ്പെട്ടു......